Dit had ik niet moeten doen, flitst het door me heen als we langzaam hoger en hoger klimmen. Maar het kereltje dat nu naast me zit was er van overtuigd: ik moest mee. Dus ik ging mee.
I shouldn’t have done it. This shoots through my mind as we slowly climb higher and higher. But the little boy next to mee was convinced: I had to go. So I went.
Helemaal bovenaan lijkt de tijd even stil te staan als we nog even stilhangen. Dan gaat het los. NEEEE! Keihard naar beneden, en weer omhoog, over de kop. Met de draai meekijken denk ik. Dat blijkt goed te werken.
At the top time stands still for a moment as we’re suspended for a moment. Then we’re off. NOOOO!
Racing down, and up again, in a looping. Look where you’re heading. That works fine for me.
Een paar tellen later is alles weer zoals het hoort. Dat betekent: niet op de kop. Wow! Dat is best gaaf! De rest van de rit is een opwindende roes van adrenaline. GAAAAF!
A few seconds later and everything is as it should be. Which means: not upside down. Wow! This is great! What’s left of the ride is a rush of adrenaline. YEEEEAAAHH!
Het kereltje had gelijk, ik moest mee.
The little boy was right, I had to do this.
Mijn gras is groener 